Door de grootouders van Jasmijn
Mijn vrouw en ik hebben vijftien kleinkinderen. Het jongste is een meisje met downsyndroom: Jasmijn. Onze jongste dochter is op een wat latere leeftijd getrouwd en kreeg op haar 35ste haar eerste kindje, Jasmijn dus. Omdat onze jongste dochter een prachtig en mooi leven leefde, nooit gerotzooid had met drank, drugs of wat dan ook, altijd tevreden was met wat ze had of bezat, een juweeltje van een jonge vrouw was... daarom juist gingen wij ervanuit dat zij een juweeltje van een kind zou krijgen. Niets wees erop dat er wat mis zou zijn.
Vanaf het begin van de zwangerschap zei ze steeds maar tegen ons: 'Ik hoop toch zo dat alles goed is!' En zie daar... De eerste dag na de bevalling viel ze mij huilend om de hals. 'Pa... zeg mij dan, waarom ik niet en zij wel?' Haar vier zussen hebben allemaal prachtige gezonde kinderen en zij had het gevoel dat ze het moest doen met een troostprijs. Daar denkt ze nu wel anders over, want Jasmijn groeit uit tot het zonnetje in onze familie. Ze is zó lief en zó mooi! Dagelijks maak ik als opa foto's van haar.
Jasmijn werd al vrij snel opgenomen in het Sophiakinderziekenhuis te Rotterdam voor een hartoperatie. Twee gaatjes in het hartje en niet goed werkende hartklepjes. Het was een nare tijd, maar nu is alles goed. De begeleiding van zowel moeder als kind is uitstekend te noemen en het heeft ons als grootouders tot bezinning gebracht in veel dingen. Vandaag komen onze dochter en Jasmijn weer naar ons toe en kunnen wij weer heerlijk knuffelen met ons pareltje.
Lieve groeten van ons als trotse grootouders en ga door met uw werk om bepaalde misverstanden uit de wereld te helpen over downkinderen. Ze zitten al vanaf de geboorte bij God op schoot!